Z dniem 01.01.2020 wchodzi w życie Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, również w Polsce. Nie wymaga zatem aktualizacji przepisów prawa krajowego.
Z uwagi na to, że transgraniczne oszustwa związane z VAT wynikają przede wszystkim ze zwolnienia z tytułu dostaw wewnątrzwspólnotowych, Unia Europejska postanowiła doprecyzować okoliczności, w których uznaje się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium państwa członkowskiego dostawy.
W związku z powyższym od 01.01.2020 zaczną obowiązywać nowe wymagania związane z dokumentowaniem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
Zastosowanie stawki 0% do WDT będzie możliwe, gdy sprzedawca będzie posiadał co najmniej dwa dowody potwierdzające transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, w tym dwa dowody z grupy A lub jeden dowód z grupy A oraz jeden dowód z grupy B.
Następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
Ponadto, gdy transport wykonywany jest przez nabywcę, sprzedawca musi posiadać pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów.
Takie pisemne oświadczenie musi zawierać:
- datę wystawienia;
- nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy;
- ilość i rodzaj towarów;
- datę i miejsce przybycia towarów;
- w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu;
- oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy;
gfnbfgnfcn
Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
Wprowadzenie zmian ma na celu ujednolicenie podejścia wszystkich państw członkowskich do stosowania zwolnień w odniesieniu do transakcji transgranicznych. Brak uregulowań w tym zakresie prowadził do pojawiania się trudności oraz braku pewności prawa dla przedsiębiorstw.
